Шу кунлар баёни

Мусулмон киши ёмон ишни кўрганида аввало қўли, бўлмаса тили, бунинг хам иложи бўлмаса дили билан қаршилик кўрсатиши, охиргиси иймон сустлиги аломати эканлиги хақида келган хадис кўпчиликка маълум. Шу кунларда атрофимизда хар куни кўзимиз тушадиган вокеъаларни мулохаза қилиб кўрайлик, савоб амал қилаётган кишини кўриш махол бўлиб қолган, бироқ гунох ишлар, фосиқликлар оддий холатга айланган: ёлғончининг иши беш, кўчада бемалол ароқ ичишмоқда, аёл киши деярли ялонғоч, пора олиш ва бериш биз учун "урф"... санасанг саноғига етмайсан. Бирор кимсанинг хали бу нарсага қарши хатто гапирганига (шу ишни қилаётган кишига "адресли" қилиб) гувох бўлмаганман, ўзим хам шу тоифаданман, бизга нима бўлган, нега иймонимиз суст? Шайх хазратлари, шу нарсалар учун Аллоҳнинг олдида охиратда жавоб берамизми ёки бу нарсаларда бизнинг айбимиз йўқми (ёки қисман йўқми)?