Сутга сув қўшиб ичиш

– Ва алайкум ассалом! Бу сув қўшиш сутни совутиш учун қилинган. 

الْبَرَاءَ بْنَ عَازِبٍ يَقُولُ: رَضِي اللهُ عَنْهُ جَاءَ أَبُو بَكْرٍ رَضِي اللهُ عَنْهُ إِلَى أَبِي فِي مَنْزِلِهِ، فَاشْتَرَى مِنْهُ رَحْلًا، فَقَالَ لِعَازِبٍ: ابْعَثِ ابْنَكَ يَحْمِلْهُ مَعِي. قَالَ: فَحَمَلْتُهُ مَعَهُ، وَخَرَجَ أَبِي يَنْتَقِدُ ثَمَنَهُ، فَقَالَ لَهُ أَبِي: يَا أَبَا بَكْرٍ حَدِّثْنِي كَيْفَ صَنَعْتُمَا حِينَ سَرَيْتَ مَعَ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ؟ قَالَ: نَعَمْ، أَسْرَيْنَا لَيْلَتَنَا، وَمِنَ الْغَدِ، حَتَّى قَامَ قَائِمُ الظَّهِيرَةِ، وَخَلَا الطَّرِيقُ لَا يَمُرُّ فِيهِ أَحَدٌ، فَرُفِعَتْ لَنَا صَخْرَةٌ طَوِيلَةٌ، لَهَا ظِلٌّ لَمْ تَأْتِ عَلَيْهِ الشَّمْسُ فَنَزَلْنَا عِنْدَهُ، وَسَوَّيْتُ لِلنَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مَكَانًا بِيَدِي يَنَامُ عَلَيْهِ، وَبَسَطْتُ فِيهِ فَرْوَةً، وَقُلْتُ: نَمْ يَا رَسُولَ اللهِ، وَأَنَا أَنْفُضُ لَكَ مَا حَوْلَكَ. فَنَامَ وَخَرَجْتُ أَنْفُضُ مَا حَوْلَهُ، فَإِذَا أَنَا بِرَاعٍ مُقْبِلٍ بِغَنَمِهِ إِلَى الصَّخْرَةِ يُرِيدُ مِنْهَا مِثْلَ الَّذِي أَرَدْنَا، فَقُلْتُ: لِمَنْ أَنْتَ يَا غُلَامُ؟ فَقَالَ: لِرَجُلٍ مِنْ أَهْلِ الْمَدِينَةِ أَوْ مَكَّةَ. قُلْتُ: أَفِي غَنَمِكَ لَبَنٌ؟ قَالَ: نَعَمُ. قُلْتُ: أَفَتَحْلُبُ؟ قَالَ: نَعَمْ. فَأَخَذَ شَاةً. فَقُلْتُ: انْفُضِ الضَّرْعَ مِنَ التُّرَابِ وَالشَّعَرِ وَالْقَذَى. قَالَ: فَرَأَيْتُ الْبَرَاءَ يَضْرِبُ إِحْدَى يَدَيْهِ عَلَى الْأُخْرَى يَنْفُضُ. فَحَلَبَ فِي قَعْبٍ كُثْبَةً مِنْ لَبَنٍ، وَمَعِي إِدَاوَةٌ حَمَلْتُهَا لِلنَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَرْتَوِي مِنْهَا، يَشْرَبُ وَيَتَوَضَّأُ، فَأَتَيْتُ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَكَرِهْتُ أَنْ أُوقِظَهُ، فَوَافَقْتُهُ حِينَ اسْتَيْقَظَ، فَصَبَبْتُ مِنَ الْمَاءِ عَلَى اللَّبَنِ حَتَّى بَرَدَ أَسْفَلُهُ، فَقُلْتُ: اشْرَبْ يَا رَسُولَ اللهِ - قَالَ - فَشَرِبَ، حَتَّى رَضِيتُ، ثُمَّ قَالَ: «أَلَمْ يَأْنِ لِلرَّحِيلِ». قُلْتُ: بَلَى - قَالَ - فَارْتَحَلْنَا بَعْدَ مَا مَالَتِ الشَّمْسُ، وَاتَّبَعَنَا سُرَاقَةُ بْنُ مَالِكٍ، فَقُلْتُ: أُتِينَا يَا رَسُولَ اللهِ. فَقَالَ: «لَا تَحْزَنْ، إِنَّ اللهَ مَعَنَا». فَدَعَا عَلَيْهِ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَارْتَطَمَتْ بِهِ فَرَسُهُ إِلَى بَطْنِهَا - أُرَى فِي جَلَدٍ مِنَ الْأَرْضِ، شَكَّ زُهَيْرٌ - فَقَالَ: إِنِّي أُرَاكُمَا قَدْ دَعَوْتُمَا عَلَيَّ فَادْعُوَا لِي، فَاللهُ لَكُمَا أَنْ أَرُدَّ عَنْكُمَا الطَّلَبَ. فَدَعَا لَهُ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَنَجَا فَجَعَلَ لَا يَلْقَى أَحَدًا إِلَّا قَالَ: كَفَيْتُكُمْ مَا هُنَا. فَلَا يَلْقَى أَحَدًا إِلَّا رَدَّهُ. قَالَ: وَوَفَى لَنَا  

Баро ибн Озиб розияллоҳу анҳу айтади:
«Абу Бакр розияллоҳу анҳу отамнинг олдига – уйига келиб, ундан эгар сотиб олди. Кейин (отам) Озибга: «Ўғлингни ҳам юбор, менга буни кўтаришиб борсин», деди. Мен у билан бирга уни кўтаришиб олдим. Отам (эгарнинг) пулини олиш учун чиқди. Отам у кишига: «Эй Абу Бакр, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам билан бирга кечаси сафарга чиққанингда нималар бўлганини менга сўзлаб бер», деди.
У киши деди: «Хўп. Биз тун бўйи ва эртасига туш вақтининг сояси тўхтаб, туриб қолгунча (яъни кун тиккага келгунча) юрдик. Йўл ҳувиллаган, бирор киши ўтмас эди. Бирдан узун бир харсанг кўринди. Унинг сояси бор эди. У ерга ҳали қуёш тушмаган экан. Биз ўша тошнинг ёнига тушдик. Набий соллаллоҳу алайҳи васалламга ухлашлари учун бир жойни қўлим билан текислаб, ўша ерга пўстак тўшадим ва: «Эй Аллоҳнинг Расули, сиз ухлаб олинг, мен ён-атрофингизни қараб тураман», дедим. У зот уйқуга кетдилар, мен эса ён-атрофни қарагани чиқдим. Қарасам, бир чўпон харсангдан биз истаган нарсани (сояни) истаб, қўйларини олдига солиб, шу томонга келаётган экан. «Ҳой бола! Сен кимнинг одамисан?» дедим. «Мадина [ёки Макка] аҳлидан бир кишининг» деди. «Қўйларингнинг сути борми?» дедим. «Ҳа», деди. «Соғиб берасанми?» дедим. «Ҳа», деди. Кейин у бир совлиқни ушлади. «Елинидан тупроқ, тук ва хас-хашакларини қоқиб ташла», дедим. – (Ровий Абу Исҳоқ:) «Баронинг бир қўлини иккинчисига уриб, қоқаётганини кўрдим», деган.* – Кейин у бир ёғоч жомга бир соғим сут соғиб берди. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам сув ичишлари учун ёнимда бир тери обдаста бор эди, (шундан) ичардилар ва таҳорат олардилар. Олдиларига келиб, у зотни уйғотгим келмаган эди, лекин  уйғонган вақтларига тўғри келибман. Сутга таги совигунча сув қуйдим ва: «Ичинг, эй Аллоҳнинг Расули», дедим. У зот кўнглим тўлгунча ичдилар. Сўнг: «Йўлга тушиш вақти бўлмадими?» дедилар. «Ҳа, (бўлди)», дедим.
Биз қуёш оққандан сўнг йўлга чиққан эдик, Суроқа ибн Молик ортимиздан тушди. «Бизга етиб олишди, эй Аллоҳнинг Расули», дедим. У зот: «Маҳзун бўлма. Албатта, Аллоҳ биз билан», дедилар. Кейин Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам уни дуоибад қилган эдилар, оти у билан бирга қорнигача – Менимча, Зуҳайр «ернинг устигача», деб иккиланган* – ботиб қолди. Суроқа: «Менимча, икковингиз мени дуоибад қилгансиз. Ҳаққимга дуо қилинглар, сизларга Аллоҳ ёр бўлсин, мен таъқибчиларни сизлардан қайтариб турай», деди. Шунда Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам унинг ҳаққига дуо қилган эдилар, у нажот топди. У кимни учратса, «Бу ёқларни ўрнингизга қараб келдим», дейишга тушди ва кимни учратса, қайтариб юбораверди. У бизга вафо қилди».

* Абу Исҳоқ – ҳадисни Баро розияллоҳу анҳудан ривоят қилган ровий.
* Зуҳайр ибн Муовия – ҳадисни Абу Исҳоқдан ривоят қилган ровий. У Абу Исҳоқдан ҳадисни эшитганда «ботиб қолди» деган феълнинг тўлдирувчисини нима деганини аниқ эслолмай, «Менимча, «ер сатҳигача ботди», деган», демоқчи. (“Олтин силсила” китобидан "Саҳиҳул Бухорий"). Валлоҳу аълам!