- Мусулмонмас инсонни кўргани борса бўлади.Яҳудлардан бир ғулом Набий соллаллоҳу алайҳи васалламга хизмат қилар эди. У бемор бўлиб қолди. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам уни кўргани келдилар ва:«Мусулмон бўл», дедилар. Бас, у мусулмон бўлди.Бухорий ва Абу Довуд ривоят қилишган. Унинг лафзи:«Бас, унинг бош томонига ўтирдилар ва унга:«Мусулмон бўл», дедилар. Ғулом отасига назар солди. «Абул Қосимга итоат қил», деди. Бас, у мусулмон бўлди. Шунда Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:«Уни дўзахдан қутқарган Аллоҳга ҳамд бўлсин», деб ўрниларидан турдилар».Ушбу ҳадиси шарифдан олинадиган фойдалар:1. Ғайридин одамнинг беморлигини кўргани бориш жоизлиги.2. Ёш болаларни кўргани бориш жоизлиги.3. Ғайридин кишини кўргани борганда уни Исломга даъват қилиш жоизлиги.4. Бирор кишини Исломни қабул қилганини билганда Аллоҳга ҳамд айтиш кераклиги.- Агар мусулмонмас одам ўлса, унинг жанозасига борса ва яқинларига таъзия айтса бўлади. Бу ҳақда уламоларнинг фатволари бор.