- Ва алайкум ассалом! Сиз қилган ишингиз бу ишни ечими бўлганида биз ҳам ҳамма жойга жар солган бўлар эдик. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам 13 йил Маккаи Мукаррамада ҳаёт кечирдилар. Мушрик, эркагу аёл, мажнун, ёш болалардан кўрмаган жабру ситамлари қолмади. У зот билан биргаликда барча саҳобалар ҳам қаттиқ тазйиқда ҳаёт кечирдилар. Аллоҳ таоло уларга зарар етказганларга қарши муомала қилмасликка буюрди. Саҳобалар ичида Амир Ҳамза, Умар, Алий розияллоҳу анҳумлардек ўта шижоатли, ўта ғазаби тезлари ҳам бор эди. Абу Жаҳл, Абу Лаҳаб каби мушриклар уларнинг олдида ҳеч ким эмасди. Сиз қилгандек улар ҳам тунда бориб ҳамма нарсасини харобага айлантиришга қодир эдилар. Лекин Аллоҳ таоло Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни бундай қилишларидан қайтарди. 13 йил мобайнида саҳобалар тегирмонга тушгандек данагидан ёғи ажралишидан бошқа иш қилолмадилар. Бу нарса ташқаридан олиб қаралганда ўта қўрқоқлик, беэътиборликка ўхшар эди. Аслида эса иймонни энг олий даражада тобланиши эди. Бу вақтда улар фақат-фақат Аллоҳгагина боғландилар, дуода машғул бўлдилар, натижада тирик туриб жаннатий эканликларидан башоратландилар. Бундай ҳолат гоҳида бутун бир жамиятнинг, гоҳида оилаларнинг, гоҳида эса баъзи бир шахсларнинг бошига тушади. Бундай ҳолатда энг тўғри йўл саҳобаларнинг йўлларини тутишдир. Валлоҳу аълам!