Сеҳр-жоду

Оиша разияллоҳу анҳодан нақл килинадики, ул муҳтарама бундай деб айтган эрканлар: «Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва салламни (Бану Зарийк қабиласига мансуб Лабийд ибн ал- Аъсам исмли бир кохин) сеҳрлаб қўйди. Шунда ул зот аёлларига яқинлашмоқчи бўлардилар-у, аммо яқинлаша олмасдилар. (Бу ҳолат бир йил давом этди). Бир куни (менинг хузуримда эканликларида мен бирлан машғул бўлиш ўрнига) Аллоҳ таолога такрор-такрор дуо айтиб илтижо қилдилар, сўнг менга бундай дедилар: «(Эй Оиша), ниҳоят Аллоҳ таоло шифо сўраб қилган илтижомга ижобат қилганлигидан хабардор қилиндим: икки киши (Ҳазрат Жаброил ва Микоил) келишиб, бирлари (Ҳазрат Жаброил) бош томонимга ва иккинчилари (Микоил) оёқ томонимга ўлтиришди. Кейин, улардан бирлари иккинчиларига: «Бул кишининг қандай дардлари бор?» — деб айтдилар. Иккинчилари: «Сеҳрлаб қўйилганлар» — деб жавоб қилдилар. «Ким сеҳрлаб қўйган?» — дедилар биринчилари. «Лабийд ибн ал-Аъсам», — дедилар иккинчилари. «Нима бир­лан сеҳрлаган?» — дедилар биринчилари. «Тароқ соч толалари ва ҳурмо тугунчаси пўстлоғи бирлан», — дедилар иккинчи­лари. «Ўшал нарсалар қаерда?» — дедилар биринчилари «(Мадинадаги) Зарвон қудуғида», — дедилар иккинчилари».

Сўнг, Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва саллам (бир неча саҳобалари бирлан) ўшал қудуққа бордилар. Ул ердан қайтгач, Оишага: «(Бориб қарасам), қудуқ атрофидаги ҳурмолар мевалари (сеҳр кучидан) шайтонлар боши янгилиғ баднамо бўлиб қолибди», — дедилар. Шунда Оиша онамиз: «Сеҳргарни фош қилмоқ ва ундан эҳтиёт бўлмоқ лозимлигини одамларга айтдингизми?» — дедилар. Жаноб Расулуллоҳ.: «Йўқ, бундай қилмадим, чунки Аллоҳ таоло менга шифо ато этди. Одамларга зарари тегмасин, деб ўшал қудуқни кўмиб ташладим», — дедилар.

http://hadis.islom.uz/index.php?act=book&sec=1&b_id=1&s_id=44 

Ал-жомиъ ас-саҳиҳ