Ибни Умар ҳақидаги ҳадис саҳиҳми?

– Ва алайкум ассалом! Саҳиҳ. 

حَدَّثَنِي عُبَيْدُ اللهِ بْنُ سَعِيدٍ، حَدَّثَنَا عَفَّانُ بْنُ مُسْلِمٍ، حَدَّثَنَا صَخْرُ بْنُ جُوَيْرِيَةَ، حَدَّثَنَا نَافِعٌ، أَنَّ ابْنَ عُمَرَ قَالَ: إِنَّ رِجَالًا مِنْ أَصْحَابِ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ كَانُوا يَرَوْنَ الرُّؤْيَا عَلَى عَهْدِ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَيَقُصُّونَهَا عَلَى رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَيَقُولُ فِيهَا رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مَا شَاءَ اللهُ، وَأَنَا غُلَامٌ حَدِيثُ السِّنِّ وَبَيْتِي الْمَسْجِدُ قَبْلَ أَنْ أَنْكِحَ، فَقُلْتُ فِي نَفْسِي: لَوْ كَانَ فِيكَ خَيْرٌ لَرَأَيْتَ مِثْلَ مَا يَرَى هَؤُلَاءِ. فَلَمَّا اضْطَجَعْتُ لَيْلَةً قُلْتُ: اللَّهُمَّ إِنْ كُنْتَ تَعْلَمُ فِيَّ خَيْرًا فَأَرِنِي رُؤْيَا. فَبَيْنَمَا أَنَا كَذَلِكَ إِذْ جَاءَنِي مَلَكَانِ فِي يَدِ كُلِّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا مَقْمَعَةٌ مِنْ حَدِيدٍ، يُقْبِلَا بِي إِلَى جَهَنَّمَ، وَأَنَا بَيْنَهُمَا أَدْعُو اللهَ: اللَّهُمَّ أَعُوذُ بِكَ مِنْ جَهَنَّمَ. ثُمَّ أُرَانِي لَقِيَنِي مَلَكٌ فِي يَدِهِ مِقْمَعَةٌ مِنْ حَدِيدٍ، فَقَالَ: لَنْ تُرَاعَ، نِعْمَ الرَّجُلُ أَنْتَ لَوْ تُكْثِرُ الصَّلَاةَ. فَانْطَلَقُوا بِي حَتَّى وَقَفُوا بِي عَلَى شَفِيرِ جَهَنَّمَ، فَإِذَا هِيَ مَطْوِيَّةٌ كَطَيِّ الْبِئْرِ، لَهُ قُرُونٌ كَقَرْنِ الْبِئْرِ، بَيْنَ كُلِّ قَرْنَيْنِ مَلَكٌ بِيَدِهِ مِقْمَعَةٌ مِنْ حَدِيدٍ، وَأَرَى فِيهَا رِجَالًا مُعَلَّقِينَ بِالسَّلَاسِلِ، رُءُوسُهُمْ أَسْفَلَهُمْ، عَرَفْتُ فِيهَا رِجَالًا مِنْ قُرَيْشٍ، فَانْصَرَفُوا بِي عَنْ ذَاتِ الْيَمِينِ. فَقَصَصْتُهَا عَلَى حَفْصَةَ، فَقَصَّتْهَا حَفْصَةُ عَلَى رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَقَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «إِنَّ عَبْدَ اللهِ رَجُلٌ صَالِحٌ». فَقَالَ نَافِعٌ: لَمْ يَزَلْ بَعْدَ ذَلِكَ يُكْثِرُ الصَّلَاةَ 

Ибн Умар розияллоҳу анҳумо айтади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг даврларида Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг саҳобалари туш кўришса, у зотга айтиб беришар, у зот эса улар хусусида Аллоҳ ҳохлаган нарсаларни айтар эдилар. Мен ёш бола эдим. Уйланмасимдан олдин уйим масжид эди. Ичимда: «Агар сенда ҳам бирор яхшилик бўлганда, сен ҳам манавилар кўрган нарсаларни кўрган бўлар эдинг», дедим. Бир кеча ёнбошлар эканман, «Аллоҳим, агар менда бирор яхшилик бор деб билсанг, менга туш кўрсат!» дедим. (Тушимда) ногаҳон икки фаришта келди. Уларнинг ҳар бирининг қўлида темир калтак бор эди. Улар мени жаҳаннам томон олиб боришар, мен эса икковининг ўртасида: «Аллоҳим, жаҳаннамдан паноҳингга қочаман», деб дуо қилардим. Кейин менга қўлида темир калтаги бор фаришта дуч келганини кўрдим. У: «Асло қўрқма. Агар намозни кўпайтирсанг, сен қандай яхши одамсан!» деди. Улар мени олиб бориб, жаҳаннам ёқасида тўхтатишди. Қарасам, у худди қудуқ каби атрофи ўралган экан. Қудуқнинг тиргакларидек тиргаклари ҳам бор эди. Ҳар икки тиргагининг ўртасида бир фаришта бўлиб, унинг қўлида темир калтак бор эди. У ерда бошлари пастга қилиб осиб қўйилган одамларни кўрдим. У ердаги қурайшлик кишиларни танидим. Кейин мени ўнг тарафга олиб ўтиб кетишди.
Мен буни Ҳафсага айтиб бердим. Ҳафса эса буни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга айтган экан, у зот: «Абдуллоҳ солиҳ одам», дебдилар».
Нофеъ айтади: «У ўшандан кейин кўп намоз ўқийдиган бўлди». (Олтин силсила китобидан ""Саҳиҳул Бухорий"). Валлоҳу аълам!